Radicaal Feminisme (1)

Prachtige mensen, die feministen. Alhoewel ik niet zeker weet of ik ze wel onder het kopje ‘mensen’ mag plaatsen, zo graag willen sommige als vrouw gezien worden.

Vrouwenblad Opzij weigert mannen aan te nemen, onder het motto “Een man is geen vrouw, want een sopraan is geen bas.” Het gaat hier vooral om hoofdredacteur Cisca Dresselhuys (die ik bij deze weiger om ‘redactrice’ te noemen), die nog enkele prachtige argumenten weet aan te leveren: Het gaat volgens haar om de feministische levenshouding die een man ’beslist’ niet bezit, puur omdat hij een man is. Klinkt logisch, toch? Fout. Een levenshouding neem je aan. Nu blijkt toch al dat haar analogieën niet bepaald sterk zijn.

Of wat te denken van: “Waarom zou ik een man aannemen als ik een vrouw kan krijgen.” Tja, goede vraag Cisca. Het lijkt er een beetje op alsof onze feminist de gelijkheid een beetje uit het oog verloren is, en in plaats daarvan simpelweg de mannen de huishoud-rol toe te dichten.

“We leven in een wereld waarin de mannen het onterecht nog steeds voor het zeggen hebben. Opzij is opgericht voor en door vrouwen, als bewijs dat vrouwen zich op alle maatschappelijke terreinen bewegen.” - Dat is vreemd, ik dacht namelijk dat we in een wereld leven waarbij het volk het voor het zeggen heeft! (alhoewel we daar natuurlijk ook een enorm vraagteken bij kunnen plaatsen..) Maar goed, in Cisca’s wereld zijn er geen carrièrevrouwen, geen vrouwelijke ministers, directrices (ja, hén noem ik wel zo), enzovoort. Ik hoop dat ze een keer wakker wordt uit haar vervelende nachtmerrie. Tot die tijd is ze enkel de feministische naam aan het besmeuren met een klassiek voorbeeld van discriminatie. Overigens is ze al aangeklaagd, voor diegenen die al met de telefoon in de hand zaten (want dat kán toch simpelweg niet?). Enfin, tijd voor een pilsje en voetbal.

PS: “Misschien wil ik er best over nadenken om een man die is omgebouwd tot vrouw aan te nemen. Je weet nooit wat al die hormonen met zo’n man kunnen doen.”

I rest my case.